Przeciążenia, urazy, zwyrodnienia czy choroby mogą spowodować silny ból kręgosłupa, niejednokrotnie uniemożliwiający normalne funkcjonowanie. To, że kręgosłup boli może wynikać z różnych przyczyn, i w wielu przypadkach będzie wymagało konsultacji z lekarzem. Jednak czekając na wizytę samemu można sporo zrobić, żeby złagodzić nieprzyjemne objawy i chociaż trochę zmniejszyć dolegliwości bólowe. Trzeba jednak w takim przypadku wiedzieć, co dokładnie dolega, gdyż nieodpowiednimi metodami można sobie bardziej zaszkodzić niż pomóc.

Dlaczego kręgosłup boli

Problemy z kręgosłupem dotykają coraz większą część naszego społeczeństwa. Jeszcze jakiś czas temu były one głównie schorzeniem ludzi starszych, obecnie spotyka się jednak coraz młodsze osoby narzekające na bolące plecy. Bardzo duży wpływ na to ma siedzący tryb życia i za mała ilość ruchu. Nieodpowiednia postawa ciała podczas siedzenia, i to niekiedy kilkanaście godzin dziennie, powoduje powstawanie różnych zwyrodnień, a te z kolei w pewnym momencie zaczynają dawać widoczne objawy. Na pewno warto się też przyjrzeć swojej wadze – kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt kilogramów powyżej normy powoduje ogromne przeciążenie szkieletu kostnego, a kręgosłup szczególnie dotkliwie to odczuwa. Spora ilość dolegliwości związanych z plecami jest rezultatem przeciążenia czy kontuzji. Szczególnie niebezpieczne jest podnoszenie ciężkich przedmiotów na wyprostowanych nogach, przy czymś takim plecy są bardzo mocno nadwyrężane i niejednokrotnie po takim wysiłku trzeba się położyć na dłuższy czas do łóżka. Dłużej utrzymujące się, nawracające czy bardzo bolesne stany chorobowe powinny być sygnałem do tego, żeby się wybrać do specjalisty. Po wykonaniu niezbędnych badań, między innymi prześwietlenia, lekarz postawi diagnozę i zaproponuje odpowiednie leczenie.

Objawy dyskopatii

Jedną z najczęstszych przyczyn pojawiania się bólów pleców jest dyskopatia. Jest ona pierwszym stadium choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, a jej główną przyczyną jest rozrośnięcie się krążka międzykręgowego. Obecnie coraz częściej uważa się dyskopatię za chorobę cywilizacyjną, na rozwój której wpływ mają przede wszystkim siedzący tryb życia i mała aktywność sportowa. Wielu lekarzy uważa, że dyskopatię otrzymuje się na własne życzenie, przez wieloletnie zaniedbania w dbaniu o swoje plecy. Dyski znajdujące się pomiędzy kręgami w dużej części złożone są z wody, przez co mają one właściwości amortyzujące. Odwodnienie wewnętrznej struktury oraz zwiotczenie pierścienia włóknistego mogą prowadzić do tego, że jądro miażdżyste zaczyna się wylewać i uciskać na sąsiadujące nerwy. Tworzy się wtedy tak zwana przepuklina dyskowa, a bardzo charakterystycznym objawem jest wtedy intensywny, silny ból, niekiedy uniemożliwiający nawet poruszanie się. Nie leczona dyskopatia może być niebezpieczna dla zdrowia, dlatego też nawet przy pojawieniu się początkowych, mało  przeszkadzających symptomów należy udać się do ortopedy i rozpocząć leczenie.

Co to jest rwa kulszowa

Silny, promieniujący od kręgosłupa aż do stopy ból to najczęściej objaw kolejnej choroby kręgosłupa, czyli rwy kulszowej. Nerw kulszowy jest największym nerwem w naszym ciele, biegnie wzdłuż kręgosłupa poprzez pośladki aż do dolnych kończyn. W wyniku ucisku na korzenie nerwowe znajdujące się kanale kręgowym dochodzi do bólu, charakterystycznego dla rwy kulszowej. Ucisk na nerwy to najczęściej spotykana przyczyna choroby, z pozostałych należy wymienić zwężenie kanału kręgowego czy zespół mięśnia gruszkowatego. Rwa kulszowa jest ściśle powiązana z dyskopatią i zwyrodnieniem kręgosłupa, gdyż to właśnie wypadnięcie dysku jest najczęstszą przyczyną powstania dolegliwości. Atak rwy kulszowej jest bardzo bolesny i przeważnie uniemożliwia choremu wykonywanie jakichkolwiek czynności. Jeśli dodatkowo pojawią się inne objawy, takie jak nietrzymanie moczu, zaburzenia czucia czy osłabienie nóg, to konieczna jest szybka interwencja lekarska. Objawy takie mogą bowiem świadczyć o zmianach, które mogą się skończyć trwałym uszkodzeniem nerwu i kalectwem.

Jak sobie radzić z bólem kręgosłupa

Ból kręgosłupa nigdy nie jest przyjemny, a w wielu przypadkach uniemożliwia chodzenie czy pracę. Można sobie z nim radzić na różne sposoby, które są uzależnione od przyczyny, która ten ból spowodowała. W przypadku problemów z krążkami i zmianami zwyrodnieniowymi najlepszym lekarstwem są odpowiednio dobrane ćwiczenia i rehabilitacja. Doraźnie można stosować doustne leki przeciwbólowe, a także maści i żele o działaniu przeciwzapalnym. W bardziej zaawansowanych stanach często będzie konieczna operacja usuwająca zmiany zwyrodnieniowe i przywracająca kręgom odpowiednią funkcjonalność. Przy ataku rwy kulszowej przede wszystkim należy zacząć od znalezienia pozycji, w której ból będzie mniej odczuwalny dzięki odciążeniu uciskanego korzonka. Pomocne bywają niesteroidowe leki przeciwzapalne i przeciwbólowe, a także rozgrzewający masaż rozluźniający napięte mięśnie. Kolejnymi elementami leczenia są fizykoterapia i ćwiczenia na wyciągu, wspomagająco stosuje się zastrzyki domięśniowe i usztywniający gorset. Jeśli zajdzie taka potrzeba, to może też być konieczny zabieg usuwający przyczynę ucisku.

Brak miesiączki większości kobiet kojarzy się z ciążą – tą wyczekiwaną lub tą, na którą niekoniecznie się czeka. Jednak w praktyce ciąża to jedynie część przypadków, kiedy miesiączka nie nadchodzi. Często powodem opóźnień lub wręcz braku są różnego rodzaju schorzenia i problemy zdrowotne, które nie leczone mogą spowodować nawet niepłodność. Dlatego każda kobieta powinna posiadać choć podstawową wiedzę na temat mechanizmów związanych z miesiączką, umieć interpretować sygnały wysyłane przez organizm, a jeśli zauważy coś niepokojącego, to udać się do lekarza.

Spóźniona czy brak miesiączki

Przede wszystkim przy problemach z miesiączką należy odpowiedzieć na pytanie, czy jest ona spóźniona, czy w ogóle przestała występować. Generalnie brak miesiączki określany jest u dziewczyn powyżej 16 roku życia, które jeszcze nie dostały okresu, oraz u kobiet normalnie miesiączkujących, jeśli nie pojawiła się ona przez kolejne trzy cykle. Z kolei ostatnia miesiączka, czyli menopauza, ma najczęściej miejsce między 45 a 55 rokiem życia, chociaż zdarzają się przypadki, że nawet u czterdziestolatek z powodów fizjologicznych menopauza się pojawiła. Z kolei opóźnienie w miesiączkowaniu to różnego rodzaju zaburzenia, wydłużające lub skracające długość cyklu. U zdrowych kobiet trwa on od 25 do nawet 35 dni, i jest to uważane za normę. Jeśli jednak cykl ten jest dłuższy lub krótszy to warto porozmawiać o tym z ginekologiem, który być może zaleci dodatkowe badania. Nieregularnie miesiączkowanie często występuje u nastolatek w pierwszych cyklach, a także u kobiet przekraczających wiek 40 lat, wchodzących w okres okołomenopauzalny. Dodatkowo wpływ na opóźnienie krwawienia może mieć też dużo czynników związanych z trybem życia czy chorobami.

Zmiany w gospodarce hormonalnej

Cykl kobiety jest regulowany przez kilka czynników, a jednym z nich są hormony. Dlatego też wszelkie zmiany czy zaburzenia w gospodarce hormonalnej mogą mieć od razu odbicie czy to w przesunięciu miesiączki, czy nawet jej czasowemu zanikowi. Bardzo często tak się dzieje, gdy kobieta zaczyna stosować pigułki antykoncepcyjne lub je odstawia. Zanim organizm kobiety przyzwyczai się do nowej sytuacji mija trochę czasu, a w tym okresie miesiączka może być mocno rozregulowana. Podobny wpływ ma przyjmowanie różnych leków, między innymi psychotropowych, antydepresantów, medykamentów na regulację ciśnienia krwi i alergii, a także chemioterapii. Kolejny czynnik związany z hormonami to choroby. Tu przede wszystkim należy przyjrzeć się tarczycy, która w naszym społeczeństwie dostarcza wielu problemów. Jest to niewielki gruczoł zlokalizowany w szyi, na zaburzenia w okresie wpływ będzie miała zarówno jej niedoczynność jak i nadczynność. Gospodarkę hormonalną może też zaburzyć zespół polistycznych jajników. Kobiety, które chorują na tę przypadłość mogą utracić owulację, co znacząco wpływa na poziom testosteronu, progesteronu oraz estrogenów. To może także wpłynąć na wygląd zewnętrzny, między innymi nadwagę czy nadmierne owłosienie. Zaburzenia w miesiączkowaniu niejednokrotnie są powodem przedwczesnej menopauzy.

Odżywianie i aktywność

Na miesiączkowanie spory wpływ ma też ogólna aktywność i sposób odżywiania. Dotyczy to przede wszystkim okresu zmian, do których organizm nie zdążył się jeszcze przyzwyczaić. Wynika to z faktu, że organizm doskonale wie, kiedy jest dla niego najlepszy moment na ciążę, i jeśli warunki są niekorzystne, to po prostu się przed tym broni przesuwając owulację. Taka sytuacja ma na przykład miejsce, gdy rozpoczyna się intensywne, wymagające dużego wysiłku ćwiczenia, podobnie jest w przypadku podróżowania i zmian klimatu i strefy czasowej. Z pewnością do czynników zaburzających miesiączkowanie należy też zaliczyć intensywny stres, co przekłada się na zwiększoną produkcję męskich hormonów płciowych, androgenów. W czasie ciąży organizm potrzebuje mnóstwa dodatkowych składników odżywczych, więc okres odchudzania na pewno nie jest dobrym momentem na poczęcie. I faktycznie u dużej grupy kobiet, które zaczęły intensywnie tracić kilogramy, miesiączkowanie zanika i wraca, jak stan zostanie już unormowany.

Budowa fizyczna

Wszelkie zmiany fizyczne, czy to posiadane od urodzenia, czy też powstałe w wyniku jakiś schorzeń także mogą być powodem zaburzenia w miesiączkowaniu lub nawet jego przerwania. U niektórych kobiet już w wieku płodowym dochodzi do sytuacji, gdy w organizmie nie rozwinie się jeden z narządów rozrodczych, na przykład pochwa, macica czy szyjka macicy. W takiej sytuacji miesiączkowanie jest niemożliwe i nie występuje. Jeśli w pochwie znajdują się jakieś przeszkody uniemożliwiające odpływ krwi, to także cały mechanizm może zostać zaburzony. Niedrożność tego narządu może być spowodowana przez membrany lub ściany, wymaga to podjęcia odpowiedniego leczenia. Również blizny na ściankach macicy, zwane zespołem Ashermana, także często bywają przyczyną problemów z miesiączkowaniem. Pojawiają się one po cesarskim cięciu, leczeniu mięśniaków czy łyżeczkowaniu, zmieniając strukturę błon śluzowych. Uniemożliwia to naturalne złuszczanie się i odbudowę tych błon. Wszystkie niepokojące zmiany fizyczne, które są przyczyną problemów z miesiączkowaniem powinny zostać zbadane przez lekarza, w większości przypadku udaje się je skutecznie wyleczyć.

Rozmaite krostki, grudki i plamki pojawiające się na skórze dziecka mogą wywołać spory niepokój rodziców. Mogą być powodem zarówno niewinnego podrażnienia, jak również poważnej, wymagającej szybkiego leczenia choroby. Warto zatem wiedzieć, czym się charakteryzują poszczególne rodzaje wysypki, żeby z jednej strony nie wpadać w panikę z powodu każdej zmiany, ale jednocześnie żeby nie zlekceważyć objawów. Na pewno wiedza ta będzie też przydatna, żeby ulżyć choremu dziecku, ponieważ niektóre rodzaje wysypek są bardzo nieprzyjemne.

Co to jest wysypka

Pojęcie wysypki jest bardzo dobrze znane wszystkim rodzicom – nie ma chyba dziecka, które przynajmniej raz w życiu by jakiejś nie miało. Wysypką nazywa się wszelkie zmiany powstałe na skórze, w postaci bąbli, plam, krostek, pęcherzyków czy grudek. Stan ten może być skutkiem wielu różnych przyczyn. Często wysypkę powodują choroby zakaźne, głównie wirusowe, najpowszechniejsze z nich to ospa wietrzna oraz różyczka. Powodem zmian na skórze często jest także alergia, może się pojawić zarówno w wyniku podrażnienia alergenami różnych części ciała, jak również przy uczuleniach związanych z pokarmami. W przypadku małych dzieci pojawienie się krostek i plam może też być rezultatem podrażnienia. Poza zmianami na skórze wysypki często dają szereg nieprzyjemnych objawów, takich jak swędzenie, pieczenie czy nawet ból, bardzo ważne jest jednak, żeby jej nie drapać, gdyż mogą po niej pozostać blizny. Wszelkie zmiany skórne u dzieci należy obserwować, jeśli nie ustąpią samoistnie, poszerzają się lub wystąpią inne niepokojące objawy, to należy się udać do lekarza.

Ospa wietrzna

Wysypka towarzysząca ospie jest bardzo charakterystyczna i trudno ją pomylić z innymi chorobami. Początkowo ma postać niesymetrycznych plamek, które po kilku godzinach zamieniają sie w wypełnione pęcherzyki z płynem. Te z kolei po kilku dniach zmieniają się w strupki i odpadają. Dolegliwościom skórnym towarzyszy silne swędzenie i gorączka. Leczenie jest głównie objawowe, przy wysokiej temperaturze podaje się środki przeciwgorączkowe, a skórę należy smarować preparatami przyspieszającymi wysychanie i łagodzącymi swędzenie.

Różyczka

Różyczka jest kolejną chorobą zakaźną, objawem której jest wysypka. W odróżnieniu od ospy nie tworzą się pęcherzyki, a wyłącznie bladoróżowe, dość luźno rozmieszczone plamki. Pojawiają się one na początku za uszami, a później na innych częściach ciała, a może im towarzyszyć niewielka gorączka i powiększenie węzłów chłonnych. Zmiany skórne przy różyczce nie są uciążliwe i nie trzeba ich niczym smarować, same powinny po kilku dniach zniknąć. Jeśli tak się nie dzieje, to konieczna jest wizyta u lekarza.

Pokrzywka i wyprysk alergiczny

Wyprysk alergiczny i pokrzywka to odmiany wysypki spowodowane uczuleniem na jakiś pokarm lub zewnętrzne alergeny, na przykład kurz, roztocze, sierść zwierząt czy środki chemiczne. Często alergię mogą spowodować związki obecne w kosmetykach czy proszkach do prania. Ta postać wysypki może się pojawić na całym ciele, przybiera formę wyraźnych, dużych bąbli o gładkiej powierzchni. Leczenie przede wszystkim powinno się skupiać na łagodzeniu maściami świądu, dodatkowo można pod kontrolą lekarza podawać środki antyhistaminowe.

Atopowe zapalenie skóry

Do przewlekłych, długo trwających wysypek zalicza się zapalenie atopowe skóry, mające najczęściej podłoże alergiczne. Zmiany skórne przy tym schorzeniu mają postać grudek, a skóra dookoła nich jest zaczerwieniona. Na początku pojawiają się na policzkach, później twarzy, zgięciach rąk i kolan. Skóra mocno swędzi, dodatkowo często jest sucha i złuszczona. Leczenie polega na używaniu odpowiednich kosmetyków i nawilżanie skóry, w niektórych przypadkach może być konieczność wprowadzenia sterydów.

Pieluszkowe zapalenie skóry

Stan zapalny powstały w wyniki oparzenia skóry u małych dzieci nazywa się pieluszkowym zapaleniem skóry, najczęściej powstaje przy zbyt długo nie zmienianych pieluchach. Objawami są zaczerwienienie, zmiany rumieniowe, a w cięższych przypadkach także krostki. Jeśli objawy nie są byt duże, to wystarczy natłuszczanie skóry kremami na odparzenie. Jeśli pojawi się ropa, wysoka temperatura lub zmiany się obszerne, to warto w takiej sytuacji zasięgnąć porady lekarskiej.

Rumień

Pojawia się nagle, często jest też zwany trzydniówką od czasu trwania tej choroby. Na plecach pojawia się wysypka, oprócz niej wysoka temperatura, sięgająca nawet 40’C. Gdy gorączka zaczyna spadać, na skórze pojawiają się wykwity. Wizyta u lekarza jest konieczna, gdyż podobne objawy wykazują inne choroby. Leczenie przeważnie sprowadza się do zbijania temperatury i zapewnienia odpowiedniej ilości płynów.

Leczenie objawowe czy antybiotyki

Wielu rodziców przy każdej chorobie chciałoby podawać od razu antybiotyki, co jednak nie ma uzasadnienia medycznego. Wysypki spowodowane przez wirusy czy alergie leczy się przede wszystkim objawowo, skupiając się na zmniejszaniu dokuczliwych dolegliwości. Jeśli antybiotyk będzie potrzebny, to tylko wtedy, jeśli pojawią się jakieś powikłania. Niektóre choroby będą jednak wymagać takiej formy leczenia, na przykład szkarlatyna. O metodzie leczenia zawsze jednak powinien decydować lekarz, do którego przy poważniejszym stanie koniecznie należy się udać.

Nasze społeczeństwo ma coraz większe problemy z nadwagą, wynika to między innymi z nieodpowiedniej diety i trybu życia. Pierwsze nadmiarowe kilogramy często nie są zbyt widoczne, jeśli jednak ich przybywa, to wiele osób zaczyna myśleć o odchudzaniu. Pierwszą i najważniejszą zasadą przy zrzucaniu wagi jest odpowiednie odżywianie. Ale nie wystarczy tylko zacząć jeść mniej, ważne jest, żeby robić to rozsądnie, dostarczając przy okazji wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Spośród wielu popularnych diet szczególnie godna polecenia jest dieta tygodniowa, charakteryzująca się wysoką skutecznością.

Dla kogo jest dieta tygodniowa

Tak naprawdę dieta tygodniowa jest dla każdej osoby, która chce się pozbyć nadmiarowej ilości kilogramów. Ale szczególnie chętnie sięgają po nią osoby, którym zależy na szybkiej a jednocześnie w miarę nieuciążliwej utracie wagi. Trzeba przy tym zaznaczyć, że ze względu na swój charakter nie służy ona do dużego zbijania wagi, dobrym rezultatem przy jej stosowaniu jest kilogram do dwóch w przesiągu siedmiu dni. Dlatego jest jak najbardziej polecana dla osób mających większą nadwagę – każdy kilogram mniej dla nich będzie dużym sukcesem i motywacją do dalszej pracy. Ale świetnie się też sprawdzi w przypadkach, gdy ktoś ma jedynie lekko przekroczoną wagę i chce się jej szybko pozbyć. Bardzo ważne przy diecie tygodniowej jest to, żeby nie próbować jej przedłużać. Została ona opracowana w taki sposób, żeby przez kilka dni zmusić organizm do działania, ale w dłuższym okresie stosowania niekoniecznie przyniesie efekty. Nie ma problemu, żeby ją co jakiś czas powtarzać, dążąc w ten sposób do osiągnięcia wymarzonej wagi. Ale jeśli ktoś się nastawia na regularne odchudzanie, to powinien raczej pomyśleć o wizycie u dietetyka i ułożeniu długofalowego planu.

Dlaczego dieta tygodniowa jest skuteczna

To, co jest najważniejsze przy każdej diecie, to konsekwencja. Nawet najlepiej skomponowane posiłki nic nie dadzą, jeśli pomiędzy nimi będzie się podjadać niezdrowe przekąski. Dodatkowo u wielu osób zbyt rygorystyczne podejście do jedzenia może bardzo dokuczać, i to jest jedną z częstszych przyczyn rezygnacji z odchudzania. W przypadku diety tygodniowej problem ten praktycznie nie istnieje, bowiem została ona przygotowana w taki sposób, żeby powodować jak najmniej negatywnych odczuć. Co ważne, jest ona także bardzo zdrowa, gdyż jedząc zgodnie z wytycznymi niejednokrotnie dostarcza się organizmowi więcej zbilansowanych składników odżywczych, niż przed zaczęciem diety. A to jak się okazuje, daje nie tylko wymierne korzyści zdrowotne, ale tez często staje się impulsem do  zmiany nawyków żywieniowych na dłużej. Typowa dieta siedmiodniowa opiera się na dwóch założeniach. Pierwszym z nich jest regularność i systematyczność, ścisłe trzymanie się planu jest bardzo ważne do osiągnięcia sukcesu. Druga sprawa, to zastąpienie ciężkich, sycących posiłków ich niskokalorycznymi odpowiednikami. Przy tej diecie można jest naprawdę dużo, ale na przykład zwykły chleb należy zamienić ciemnoziarnistym, śmietanę jogurtem naturalnym, a wieprzowinę chudym kurczakiem.

Jak dieta tygodniowa wpływa na zdrowie.

To, co wyróżnia dietę tygodniową pośród innych, jest podejście do składników pożywienia. Tak naprawdę jedynie z nielicznych należy całkiem zrezygnować, zdecydowaną ich większość można jednak zamienić mniej kalorycznymi odpowiednikami. Dotyczy to wspomnianych już przetworów mlecznych, kupienie mleka chudego zamiast pełnotłustego to już kilka kalorii mniej w posiłku. Na siedem dni można pomyśleć o rezygnacji z mięs, a zastąpić je owocami morza i rybami. Nie tylko będzie bardzo znacznie i oryginalnie, ale też zdrowo dla serca, które na pewno ucieszy się z takiego prezentu. Jeśli ktoś bez mięsa nie wyobraża sobie obiadu, to kurczak czy indyk też mogą być, jednak tłusta wieprzowina, indyk czy kaczka już raczej nie. Kolejną korzyścią dla zdrowia jest mnóstwo witamin i składników mineralnych, jakie się dostarczy pod postacią warzyw i owoców. Te można jeść praktycznie nieograniczenie, najlepiej w formie surowych sałatek czy surówek. U wielu osób podczas normalnego odżywiania pojawiają się niedobory wody, gdyż za mało one piją. Przy tygodniówce należy wypijać co najmniej 1.5 litra wody dziennie, nie tylko pomoże to nawodnić organizm, ale często stanie się nawykiem.

Jadłospis w diecie tygodniowej

O ogólnych zasadach diety tygodniowej łatwo się mówi, ale jak dojdzie do wyboru konkretnych produktów spożywczych, to pojawia się problem. Dlatego też dobrym pomyłem jest skorzystanie z rozpisek przygotowanych przez doświadczonych dietetyków, które będą uwzględniać całokształt żywienia. Komponując samodzielnie taką dietę bardzo łatwo zapomnieć o jakiś ważnych składnikach, dieta przygotowana przez specjalistę na pewno będzie je wszystkie zawierała. Zapewne będzie trzeba zrobić trochę nowych zakupów, szczególnie jeśli do tej pory w kuchni królowały cięższe produkty. Część z nich wykorzysta się w całości przez tydzień, inne zostaną, ale to dobrze, bo można je będzie z powodzeniem wykorzystać już po skończeniu odchudzania. Konieczna jest także motywacja – bez niej nawet najskuteczniejsza dieta nic nie da, ale jeśli się ktoś zabiera za siedmiodniówkę, to tej akurat nie powinno mu zabraknąć.

Sposobów na odchudzanie jest dużo. Specjalnie opracowywane diety, niekiedy bardzo rygorystyczne oraz ćwiczenia fizyczne to tylko niektóre z nich. Na rynku jest również mnóstwo tabletek, kapsułek czy napojów mających mieć właściwości redukujące wagę ciała, a niektórzy sięgają po jeszcze silniejsze substancje. A tymczasem mało kto wie, że doskonałym środkiem odchudzającym jest znany wszystkim, poczciwy ocet jabłkowy. Jest on tani, można go znaleźć w niemal każdej kuchni, a przy tym charakteryzuje się wysoką skutecznością – czego chcieć więcej od idealnego środka na odchudzanie?

Co to jest ocet jabłkowy

Ocet jabłkowy jest znany od tysięcy lat, gdyż wytwarzano go już w czasach starożytnych. Stosuje się go powszechnie nie tylko w kuchni, ale także do leczenia wielu dolegliwości. Ocet jabłkowy, jak zresztą jego nazwa wskazuje, jest produkowany z jabłek. W celu jego przygotowania do rozdrobionych owoców dodawane są drożdże, przekształcając cukier w alkohol. Następnie alkohol ten jest zmieniany w procesie fermentacji na kwas octowy, a czynny udział w tym biorą bakterie fermentacji octowej. To właśnie kwas octowy jest głównym składnikiem octu jabłkowego, poza nim w gotowym produkcje znajduje się oczywiście woda, ale też szereg witamin, składników mineralnych, enzymów i innych czynnych związków. Kolor octu jest żółtobrązowy do bursztynowego, posiada on też charakterystyczny, jabłkowy zapach.

Jakie jest działanie octu jabłkowego

Medycyna naturalna od dawna korzysta z wyjątkowych właściwości octu jabłkowego. Ma on potwierdzone działanie antyseptyczne i antybakteryjne, dlatego stosuje się go do czyszczenia i odkażania różnych powierzchni, a także przy grzybicach, brodawkach i infekcjach ucha. Bardzo dobrze się sprawdza jako naturalny konserwant żywności, chroniąc ją przed zepsuciem. Regularne spożywanie octu ma duży wpływ na układ krwionośny. Zmniejsza on bowiem stężenie glukozy we krwi, a jednocześnie zwiększa wrażliwość komórek na insulinę. Z tego też powodu jest polecany osobom mającym cukrzycę lub stan przedcukrzycowy. Dodatek octu do diety ma również duży wpływ na poziom trójglicerydów i cholesterolu we krwi, co zmniejsza ryzyko wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego.

Jak ocet wpływa na odchudzanie

Jak się okazuje ocet wykazuje również silne działanie odchudzające, doczekał się nawet niezwykle popularnej wśród gwiazd i celebrytów diety. Działa przy tym na kilka różnych sposobów. Zawarte w occie substancje pomagają w rozszczepianiu tłuszczów, a tym samym redukcji tkanki tłuszczowej. Dodatkową korzyścią jest obniżenie poziomu cholesterolu. Dodatkowo dodatek octu do diety wspomaga trawienie i usprawnia przemianę materii. Większe wydzielanie soków trawiennych i większa ilość enzymów powodują lepsze wchłanianie składników odżywczych, a pektyny, polifenole i fitozwiązki wspomagają liczne procesy i działają detoksykująco. Co ważne, odchudzanie z udziałem octu jabłkowego przebiega stosunkowo wolno, co dodatkowo zabezpiecza przed efektem jo-jo.

Efekty odchudzania octem jabłkowym

U wielu osób na początku kuracji odchudzającej pojawia się szybki ubytek masy ciała, jednak jest on przeważnie związany z właściwościami odwadniającymi tego produktu. Jednak regularne stosowanie w dłuższym okresie czasu najczęściej daje bardzo dobre rezultaty, oczywiście przy trzymaniu się pewnych zasad. Trzeba mieć świadomość, że ocet nie jest magicznym środkiem, po którym kilogramy będą pędzić w dół. Kuracja nim wymaga przestrzegania odpowiedniej diety oraz sporej ilości ruchu, i dopiero połączenie tych elementów powinno przynieść skutek. Samo picie octu i jednocześnie niewłaściwe nawyki żywieniowe nic nie dadzą. Należy też podkreślić, że odchudzanie z wykorzystaniem octu trwa dość długo, ale dzięki temu jest ono znacznie bezpieczniejsze.

Jak stosować ocet w odchudzaniu

Dużo się mówi o odchudzających właściwościach octu, jednak bardzo ważne dla osiąganych rezultatów jest to, jak się go stosuje. Przede wszystkim kluczowe jest to, żeby zrezygnować z tłustych i słodkich potraw, a jednocześnie wprowadzić więcej warzyw i owoców. Ocet powinno się spożywać trzy razy dziennie, na czczo, przed obiadem oraz przed położeniem się spać. W celu przygotowania jednej porcji specyfiku dwie łyżki stołowe należy rozpuścić w szklance wody. Pierwsze kilka tygodni to spadek wagi związany z utratą wody, po upływie tego czasu zaczyna się redukować tkanka tłuszczowa. W celu uniknięcia nadwyrężenia układu pokarmowego co pewien czas należy sobie zrobić kilka dni przerwy. U niektórych osób organizm nie toleruje zbyt dużej ilości octu, w takim przypadku należy zrezygnować z jego spożywania.

Medycyna a ocet jabłkowy

Współczesna medycyna często nie toleruje naturalnych środków na odchudzanie, i nie inaczej jest z octem. Niektórzy lekarze są jemu bardzo przeciwni, mimo że liczne badania potwierdzają skuteczność tego produktu. Generalnie umiarkowane spożywanie octu jabłkowego może być bardzo korzystne, nie tylko ze względu na właściwości odchudzające, jak również inne, które wykazuje. Jeśli ktoś ma jednak wątpliwości, to może zapytać swojego lekarza o ewentualne przeciwskazania związane z wprowadzeniem octu do codziennej diety, również wszystkie niepokojące dolegliwości także należy na bieżąco konsultować.

Grzybica jest bardzo popularną chorobą, może ona zaatakować wiele organów zewnętrznych i wewnętrznych. Jedną z częściej spotykanych jej odmian jest grzybica jamy ustnej i języka, dająca charakterystyczne objawy w postaci białego nalotu na języku oraz zajadów. Jak się okazuje nie jest ona bardzo zaraźliwa, przeważnie objawy zaczynają się pojawiać przy jakimś osłabieniu organizmu czy podczas antybiotykoterapii. Nie jest też bardzo niebezpieczna, ale na pewno dokuczliwa, dlatego też w przypadku pojawienia się jakiś objawów powinno się rozpocząć leczenie.

Przyczyny grzybicy jamy ustnej

Grzybica jamy ustnej wywoływana jest przez drożdżaki z rodziny Candina, które powszechnie występują w mikroflorze naszych organizmów. W niewielkiej ilości są wręcz pożyteczne, gdyż pomagają rozkładać martwe tkanki, a na pewno nie stanowią żadnego zagrożenia. Jeśli jednak z jakiegoś powodu organizm zostanie osłabiony czy też pojawią się w nim zaburzenia mikroflory, to drożdżaki mogą się zacząć niekontrolowanie namnażać. I wtedy właśnie pojawia się w jamie ustnej grzybica, nieprzyjemna i dość trudna do wyleczenia choroba. Grzybica często atakuje osoby w trakcie zażywania antybiotyków czy chemioterapii. Nie dość, że sama choroba bardzo obciąża organizm, to dodatkowo silne substancje chemiczne mają ogromny wpływ na jego równowagę biologiczną. Często też choroba ta pojawia się u kobiet w ciąży oraz małych dzieci, ze słabo jeszcze rozwiniętym układem immunologicznym. Kandydozę można też zauważyć u palaczy, gdyż jej rozwojowi sprzyjają podrażnienia błon śluzowych spowodowane paleniem tytoniu. A także u osób chorujących na cukrzycę, gruźlicę, AIDS czy nawet próchnicę zębów. Drożdżaki mogą wykorzystać nawet chwilową utratę odporności, na przykład jakąś infekcję, i dać później o sobie znać. Czynnikiem, który bardzo sprzyja rozwojowi grzybicy jamy ustnej jest dieta. Słodycze stanowią świetną pożywkę dla drożdży, jeśli do tego dołoży się brak odpowiedniej higieny jamy ustnej, to drożdżakowe zapalenie jamy ustnej jest dość prawdopodobne. Ważne jest przy profilaktyce, żeby w diecie była odpowiednia ilość witamin, kwasu foliowego oraz żelaza.

Objawy kandydozy

Kandydoza daje bardzo charakterystyczne objawy, które można samodzielnie sprawdzić w domu. Przy tej chorobie na języku, zwłaszcza jego tylnej części, pojawia się biały nalot, przypominający małe włoski lub zsiadłe mleko. W początkowy stadium rozwoju pozbycie się tego nalotu nie powinno stanowić większej trudności, w bardziej zaawansowanych stanach może jednak wymagać dłuższego leczenia. Do innych objawów, na które się skarżą osoby chorujące na grzybicę ust, należą między innymi zajady, nieprzyjemne pieczenie a także metaliczny posmak na języku. Grzyby niejednokrotnie atakują też gardło, co skutkuje trudnościami w połykaniu i nieprzyjemnym uczuciem zapchania. Bardzo dokuczliwe mogą być też ogólne objawy, obejmujące cały organizm. Chorzy na kandydozę często się skarżą na bóle brzucha, biegunki, nudności i cienie pod oczami. Drożdżycy często towarzyszą różnego rodzaju infekcje, a także częste bóle głowy, uczucie zatkanych zatok, niespokojny sen, trudności z koncentracją a nawet stany depresyjne.

Leczenie kandydozy

Leczenie kandydozy jest procesem długotrwałym, niejednokrotnie liczonym nawet w miesiącach. Przede wszystkim zaczyna się od zmiany diety, jeśli to ona jest jedną z przyczyn rozwoju grzybów. W początkowych stadiach z powodzeniem można sięgnąć po naturalne metody, które w wielu przypadkach skutecznie powstrzymają rozwój choroby. Między innymi polecane są płukanki olejkami eterycznymi, takimi jak goździkowy, cynamonowy, tymiankowy, z oregano czy drzewa herbacianego. Zawarte w olejkach substancje są zabójcze dla grzybów, należy jednak uważać, żeby nie używać za dużych stężeń. Mogą one bowiem spowodować podrażnienia, dlatego też najlepiej je stosować rozcieńczone olejem rzepakowym lub oliwą. Leczenie farmakologiczne najlepsze rezultaty da, jeśli się połączy leki działające miejscowo z lekami ogólnymi. Pędzlowanie jamy ustnej najlepiej jest wykonywać płynną witaminą C, roztworem gencjany albo kwasem bromowym. Z leków ogólnych lekarze często zapisują  worykonazol, flukonazol, flucytozynę, nystatynę lub kaspofunginę. Poza doraźnymi metodami leczenia niezwykle ważne jest także podniesienie odporności organizmu. Zarodniki grzybów mogą krążyć we krwi nawet 3 lata, i w dogodnym momencie znowu zaatakować.

Kandydoza a dieta

Bardzo duży wpływ na przebieg leczenia ma dieta, w której przede wszystkim chodzi o to, żeby jak najbardziej ograniczyć grzybom dostęp do składników odżywczych. Dlatego konieczna jest rezygnacja z cukru pod wszelką postacią, nawet z suszonych owoców. Bardzo niewskazana jest biała mąka, czyli białe pieczywo i makarony, a także ryż. Do ograniczenia są też napoje gazowane, alkohol, ketchup, majonez, sery żółte i pleśniowe i konserwy. Generalnie dieta przy leczeniu kandydozy powinna być niskowęglowodanowa, oparta na pełnoziarnistym pieczywie, gotowanych na parze warzywach, owocach, mięsie i rybach oraz jajkach. Bardzo ważne jest odpowiednie nawodnienie, należy wypijać co najmniej dwa litry wody dziennie. Bardzo dobre rezultaty przy leczeniu grzybicy ust daje czosnek, najlepszy jest zjadany na surowo.

Wbrew swojej nazwie zęby mądrości nikomu nie dodały rozumu, ale za to niejednej osobie sprawiły wiele problemów. Ich nazwa wzięła się od wieku, w którym one wyrastają, najczęściej jest to pomiędzy 17 a 25 rokiem życia. Niekiedy czas ten może się przedłużyć nawet do 40 lat, a u pewnej grupy osób nie pojawiają się wcale. Ze względu na swoje położenie zęby mądrości nie tylko znacznie częściej się psują, ale też ich leczenie jest dużo trudniejsze. Dlatego też powszechne jest ich prewencyjne usuwanie, nawet jeśli nie przysparzają żadnych dolegliwości.

Po co są zęby mądrości

Naukowcy do dnia dzisiejszego nie wiedzą w stu procentach, dlaczego natura pozostawiła nam ósemki. Należą one do grupy zębów trzonowych, więc ich podstawową funkcją jest żucie i rozdrabnianie pokarmów. O ile jednak dla naszych przodków były bardzo przydatne, o tyle dla współczesnego człowieka już niekoniecznie. Wprawdzie wielu stomatologów uważa, że nadal ósemki mają znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania jamy ustnej, to jednak obserwacje nie potwierdzają, żeby ich brak powodował jakieś negatywne skutki. Być może ewolucja sama rozwiąże problem ósemek, ponieważ coraz większa ilość ludzi wcale ich nie ma. U części z nich zęby jedynie się zawiązują, ale nie wyrastają, natomiast u pozostałych nie ma nawet po nich śladu. Na pewno jednak ich posiadacze nie stają się od tego faktu mądrzejsi. Samo położenie zębów mądrości też jest problematyczne, gdyż umieszczone są one tak daleko, że przy normalnym żuciu często nawet pokarm tak daleko się nie dostaje. Niekiedy zęby mądrości wykorzystuje się w przypadku utraty innego zęba. Jeśli ma on odpowiednio ukształtowany korzeń, to można go przeszczepić w inne miejsce, unikając tym samym implantów.

Czy zęby mądrości należy usuwać

Jeszcze do niedawna wyrywanie ósemek było powszechnie praktykowane, pacjenci chcąc zapobiec problemom w przyszłości decydowali się na ich usunięcie. Obecnie coraz częściej słyszy się głosy, że jednak jest to niepotrzebne, i że zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest takie dbanie o ich stan, aby nic im się nie stało. Sama decyzja o usunięciu ósemek powinna być podjęta w oparciu o kilka czynników. Jeśli robi się to profilaktycznie, to najlepszym okresem będzie wiek między 14 a 22 lata, ze względu na łatwiejszy zabieg i szybsze możliwości gojenia. Wraz z wiekiem zwiększa się ryzyko powikłań, dlatego też wtedy o wyrwaniu tych zębów powinni decydować wyłącznie względy medyczne. Tu wskazaniem będzie przede wszystkim rozwijająca się próchnica. Leczenie zębów mądrości jest bardzo niewygodne, szczególnie kanałowe, a jednocześnie przez swoje położenie są one znacznie bardziej narażone na powstawanie ubytków. U niektórych osób argumentem mogą także być problemy ortodontyczne. Wyrzynające się zęby mogą bowiem przesuwać pozostałe, uniemożliwiając tym samym prawidłowy zgryz. Podobnie sytuacja wygląda, jeśli ósemka krzywo rośnie, powoduje stan zapalny czy też jest źródłem problemów z zatokami. Natomiast jeśli jest z nimi wszystko w porządku i nie dają żadnych dolegliwości, to najlepiej je zostawić w spokoju i dobrze o nie dbać.

Jak wygląda zabieg usuwania

Generalnie zabieg usunięcia ósemki nie różni się od normalnego wyrywania zęba, jednak ze względu na położenie może sprawić więcej problemów. Najczęściej stosuje się znieczulenie miejscowe, pozwalające na to, żeby spokojnie wszystko znosić, w wyjątkowych sytuacjach zapada decyzja o znieczuleniu ogólnym. Ze względu na dużą ilość korzeni i duży rozmiar ósemki często wyrywane są na raty. Odczuwa się wtedy silny nacisk na szczękę a także kruszenie i łamanie zęba, co dla wielu pacjentów może być bardzo stresującą sytuacją. Zupełnie innej procedury będą wymagały zęby, które nie wyrosły. Nie ma przy nich bezpośredniego dostępu, więc konieczny jest zabieg zwany dłutowaniem. Polega on na tym, że chirurg stomatolog nacina dziąsło w pobliżu usuwanego zęba, przy pomocy wiertła chirurgicznego zdejmuje blaszkę kostną, a następnie w całości lub w częściach usuwa ósemkę. Po dokładnym sprawdzeniu, czy zębodole nie pozostały żadne resztki, rana jest zszywana i pacjent może wrócić do domu. Obecnie coraz częściej do usuwania zębów mądrości wykorzystuje się mikroskopy, co znacznie usprawnia pracę i zmniejsza negatywne odczucia.

Postępowanie po zabiegu

Usunięcie ósemki, podobnie jak każdego innego zęba, wiąże się z powstaniem w dziąśle rany, z którą się należy odpowiednio obchodzić. Przede wszystkim w początkowym okresie można odczuwać silne dolegliwości bólowe, które można łagodzić za pomocą różnych środków. Z kolei na opuchliznę pomocne są zimne okłady i ssanie kostek lodu, co w pewien sposób także uśmierza ból. Bardzo ważne jest zachowanie higieny, szczególnie w pierwszej dobie po zabiegu. Dlatego też nie wolno palić papierosów, czyścić okolic rany czy nawet mocno wydmuchiwać nosa. Wskazane jest natomiast delikatne płukanie ciepłą wodą z solą. Przez kolejne dni dieta powinna być lekka, nie obciążająca jamy ustnej. Jeśli będzie taka możliwość, to znacznie lepiej jest przyjmować pokarmy płynne zamiast stałych. Do chwili zagojenia się rany należy także bardzo ostrożnie ją myć, żeby nie spowodować jakiegoś uszkodzenia. Przy ryzyku pojawienia się jakiejś infekcji może być konieczne przyjmowanie antybiotyku.

Mnóstwo świetnych imprez kończy się ciężkim kacem, po którym trudno się nawet ruszyć, a tym bardziej pracować. Dopóki ludzie będą pili w większych ilościach alkohol, to kac będzie nieodłącznym elementem dobrej zabawy. Dlatego zanim wyjdzie na kolejną imprezę, po której będzie się umierać cały następny dzień, to warto się dowiedzieć, jak przede wszystkim kacowi można zapobiegać, a także jakie środki podjąć, jak się już pojawi. Po uzbrojeniu się w taką wiedzę być może będzie sobie można nawet więcej pozwolić, bez ryzyka potężnych dolegliwości po obudzeniu się.

Przyczyny kaca

Kac często nazywany jest syndromem dnia poprzedniego, gdyż to właśnie po szalonej nocy z dużą ilością wypitego alkoholu objawia się najczęściej. Spożywany alkohol z jednej strony zapewnia świetną atmosferę i pomaga w zabawie, ale z drugiej zaburza procesy metaboliczne. Między innymi z etanolu tworzy się aldehyd octowy, który wraz z krwią trafia do wątroby. Tam zostaje zmieniony w kwas octowy, a ten z kolej rozkładany jest do dwutlenku węgla oraz wody. Proces metabolizmu alkoholu w wątrobie jest jednak dość długi, dlatego też w pewnym momencie w krwi zaczyna się podwyższać jego stężenie. Podczas kolejnych drinków w organizmie pojawiają się różne związki chemiczne, między innymi wspomniany już aldehyd octowy a także kwas mlekowy, i to one właśnie odpowiedzialne są za nie  najlepsze samopoczucie. Bardzo duże znaczenie przy kacu ma też gospodarka wodna. Alkohol w większych ilościach prowadzi do odwodnienia, a tym samym zmniejszenia ilości składników odżywczych i witamin, co z kolei wpływa na witalność i dobre samopoczucie. Ponieważ najwięcej wody znajduje się w mózgu, to właśnie on najbardziej cierpi podczas odwodnienia, dostarczając takich przyjemności, jak silny ból głowy.

Objawy kaca

Objawy kaca są bardzo charakterystyczne, chociaż u każdej osoby mogą przebiegać zupełnie inaczej. Przede wszystkim ranek po dobrej zabawie to złe samopoczucie, obniżenie nastroju oraz ogólne uczucie rozbicia. Imprezowicze są bardzo wrażliwi na rozmaite bodźce, może ich drażnić nawet zwykła rozmowa, a zaświecenie światła prowadzi do gwałtownego sprzeciwu. Dodatkowo człowiek w takim stanie ma znacznie niższy poziom koncentracji i obniżoną formę, niejednokrotnie zupełnie nie nadając się do jakiejkolwiek pracy. Nieodłącznym elementem kaca jest ból głowy połączony z dużym pragnieniem, jest to rezultatem wspomnianego wcześniej odwodnienia organizmu. Jeśli dodatkowo pojawią się problemy z układem pokarmowym, to u takich osób występują nudności a nawet wymioty. W takim stanie na pewno nie będzie się chciało jeść, i faktycznie tak jest. Obniżony apetyt, a często wręcz niechęć do zjedzenia czegokolwiek także zaliczają się do typowych objawów towarzyszących kacowi. Na szczęście wszystkie te objawy mijają samoistnie po upływie jakiegoś czasu, jednak w czasie gdy występują potrafią znacznie upośledzić codzienną aktywność.

Skuteczne sposoby na kaca

Jest takie powiedzenie, że żeby nie mieć kaca to wystarczy nie pić. Jednak dla wielu dobra zabawa bez alkoholu nie jest zabawą, więc i alkohol na najróżniejszych imprezach się pojawia, a wraz z nim kac następnego dnia. Na szczęście jest sporo sposobów, które może dolegliwości całkiem nie zlikwidują, ale znacznie złagodzą ich objawy i skrócą czas występowania. Ponieważ duża ilość alkoholu prowadzi to ubytku wody i składników odżywczych, to niezbędne jest ich odpowiednie uzupełnienie. W tym celu należy pić dużą ilość płynów i spożywać wartościowe posiłki, na przykład ciemne pieczywo, warzywa czy owoce. Wiele osób preferuje tak zwanego klina, czyli kolejną porcję alkoholu po przebudzeniu. Nie jest to polecana metoda, gdyż wprawdzie na chwilę odczuje się ulgę, jednak po jakimś czasie dolegliwości wrócą ze zdwojoną siłą. Ostatnio coraz częściej reklamowane są różnego rodzaju preparaty na kaca, dostępne między innymi w aptekach. Zawierają one witaminy, mikroelementy i składniki odżywcze w odpowiednio dobranych proporcjach, co pomaga organizmowi dojść do równowagi. Zdania na temat ich skuteczności są podzielone, jednym one pomagają a innym nie, dlatego najlepiej samemu sprawdzić, czy zdają egzamin. Kolejne sposoby na pozbycie się kaca to prysznic albo spacer. Ten pierwszy ożywia ciało i umysł, natomiast drugi dotlenia organizm oraz zwiększa szybkość metabolizmu alkoholu.

Jak zapobiegać kacowi

Jeśli ktoś nie może się powstrzymać od picia alkoholu, to przynajmniej powinien wiedzieć, jak to robić, żeby nie umierać następnego dnia. Po pierwsze należy zachować umiar, przy rozsądnej dawce napojów wyskokowych można się świetnie bawić, a jednocześnie nie narażać się na żadne nieprzyjemne dolegliwości. Duże znaczenie będzie miał rodzaj spożywanego alkoholu. Jedne dają znacznie słabsze objawy, jak na przykład wódka, a inne znacznie bardziej nasilone, co ma miejsce przy koniakach czy whisky. Bardzo ważną sprawą jest unikanie mieszania różnych trunków. Każdy z nich poza alkoholem zawiera rozmaite dodatki, ich mieszanina w organizmie powoduje znaczne zwiększenie dolegliwości. Przed imprezą warto pomyśleć o solidnym posiłku, najlepiej bardziej tłustym, który spowolni wchłanianie etanolu. Jeśli noc trwa długo, to należy pamiętać o jedzeniu także podczas zabawy, i cały czas uzupełniać płyny.